بلوچستان،هتل پارک عاملان انتحاری!

 

خبر تکان دهنده ی عملیات انتحاری در چابهار که منجر به شهادت دو تن از هموطنان عزیزمان شد، همه ی ما را اندوهگین کرد و مسلما هر وجدان حق طلب و بیداری چنین رفتار غیر انسانی را محکوم می کند.

استان سیستان و بلوچستان به لحاظ شرایط خاصی فرهنگی،اجتماعی و استراتژیکی که دارد همواره نوعی انرژی و قابلیت های نهفته را در خود جای داده است. چیزی که مشهود است و حداقل ساکنین این منطقه به آن معترف هستند توانایی بالقوه برای رسیدن به جایگاهی مطلوب و درخور مردم منطقه است. اما شاید بتوان گفت تا کنون سیاست گذاری ها و بودجه های اختصاص یافته شده نتوانسته است سمت و سویی دقیق و راضی کننده ای برای مردم و مسئولین داشته باشد!

اگر از مشکلات و دغدغه هایی که کم و بیش تمام اقوام دیگر کشورمان نیز با آنها سر و کار دارند بگذریم.در منطقه بلوچستان مقوله ای به نام « امنیت» تیتر اول مباحث و دغدغه های روزمره شده است، اما لجام گسیخته ترین نوع نا امنی در منطقه را «عملیات های انتحاری» شکل می دهد. عوارض و تاثیرات این نوع حملات به حدی عمیق و تخریبی است که حتی با گذشت مدت زمان زیاد همچنان ملموس و قابل مشاهده هستند.

منشاء این پدیده را از جهات مختلفی تفسیر می کنند؛ عده ای آن را نتیجه تفکرات بنیادگرا می دانند و عده ای آن را در اعتقادات مذهبی جستجو می کنند،برخی عواملی مانند فقر،تبعیض،عقب ماندگی علمی و فقر دانش و آگاهی و شکاف های اجتماعی را مسبب چنین رفتاری می دانند. به هر حال این رفتار نمی تواند پدیده ای معمولی تلقی شود و یقینا در پس پرده، سازماندهی هدفمند وجود دارد و دست هایی که با بی پروایی به خون نوع بشر آلوده می شوند و قصاوتشان محدودیتی ندارد.

با بررسی پیشینه حملات انتحاری در می یابیم که این نوع تحرکات منحصر به افکار مذهبی نیست و در موارد متعددی عملیات های انتحاری با اهداف ملی گرایانه،حزبی و سیاسی نیز صورت گرفته است. شاید بتوان گفت نقطه ی مشترک حملات انتحاری وجود یک «ایدئولوژی» است که عامل انتحاری را مجاب به دگر کشی برای رسیدن به آن می کند.

تحرکات انتحاری چهره ی بلوچستان ایران را رنجور تر از همیشه ساخته و جسم زخم خورده آن نیاز به جراحی جدی دارد. بلوچستان به لحاظ دارا بودن شرایطی ویژه سنتی و مذهبی،جغرافیایی و اجتماعی نقطه ی هدف مناسبی برای عاملان انتحاری است و به هتل پارکی برای آنان بدل گشته است! اکثر این افراد بومی و محلی هستند، افرادی معمولی که از بطن جامعه در دام گروه های تخریبی گرفتار شده اند. در چنین وضعیتی نقش توسعه اجتماعی و فرهنگی پررنگتر جلوه می کند و می تواند به عنوان عاملی موثر برای مقابله با این چالش باشد.

بسنده کردن به فضای امنیتی و گیت های بازرسی و کنترل انتظامی شاید نتواند به تنهایی جواب گو و موثر باشد و ایجاد کمیته های پژوهشی و تحقیقاتی که اختصاصا به این بحث بپردازند احساس می شود.تشکیل چنین کارگروه هایی اگر با حمایت نهاد های دولتی،علمی و اجتماعی در منطقه همراه باشد،می تواند منبع دقیقی برای بررسی آکادمیک مباحث جامعه شناسی- روانشناختی مرتبط با تحرکات انتحاری باشد و همچنین برای مقابله نظاممند و اصولی با این پدیده شوم، منطقی به نظر می رسد.

بازنشر:نوهان