امنیت در جامعه ما

  امنیت در جامعه ما

 در هر جامعه ای هر چقدر امنیت بالاتر باشد رشد و ترقی چشمگیر تر است

یکی از فلسفه‌های اصلی ضرورت وجود حکومت در هرجامعه، ایجاد امنیت است. زندگی اجتماعی بشر ایجاب می‌کند که امنیت به یک نیاز اساسی و حتمی جامعه مبدل گردد. جامعه‌ای که امنیت در آن ساری و جاری نباشد، درواقع یک جامعه‌ی بیمار است که از هیچ کدام از داشته‌های خود نمی‌تواند به درستی استفاده کند و لذت ببرد. چنین جامعه‌ای یکی از مولفه‌های اصلی سعادت، آرامش و زندگی سعادتمند را فاقد است. پیشرفت هرجامعه، پیش و بیش از هرچیزی نیاز به امنیت دارد؛ تاریخ بشر، تاکنون جامعه‌ای را سراغ ندارد که با نداشتن امنیت، به پیشرفت، رفاه و بازسازی رسیده باشد.ترس، وحشت، اضطراب و استرس های عصبی و... بر اثر نبود یا کمبود امنیت، زندگی بشر را به خطر می اندازد. امنیت، عنصر ارزشمندی است که می توان به جرئت، آن را مساوی با زندگی دانست و نبود آن را برابر با فروپاشی زندگی انسانی برشمرد. واقعا هر انسان آزاداندیشی اعتراف می کند که جامعه ای که هر ساعت و هر لحظه، سایه شوم خطری را بر بالای سر خود احساس می کند، از زندگی، مزه ای جز تلخی در کامِ جانِ خود نمی یابد.

فرهنگ لغت آکسفورد امنیت (security) را چنین معنا می کند "رهایی از نگرانی‌ها و ایمنی در مقابل خطرات و همچنین معیارهایی قراردادی برای تضمین ایمنی یک کشور، شخص یا چیزی که از ارزشی برخوردار است. همچنین فرهنگ معین امنیت را " ایمن شدن، بی بیمی و در امان بودن" معنا کرده است. یکی از انواع یا مشتقات امنیت، امنیت اجتماعی می باشد.  

امنیت اجتماعی را می‌توان به عنوان ایمنی خاص مردم تعبیر کرد این مفهوم دو وجه قابل تفکیک دارد. در یک وجه امنیت اجتماعی در قالب ایمنی خاطر یک شهروند به عنوان نماینده (representative) تمامی مردم مورد بررسی قرار می‌گیرد. در این بررسی امنیت اجتماعی یک جامعه (یک کشور، یک شهر و یا یک محله) بر اساس میزان رضایتمندی(satisfaction)و آرامش خاطر یک عضو نمونه آن جامعه بررسی و ارزیابی می‌شود. در این نوع مطالعه، جامعه مجموعه‌ای همگن(homogenous) تلقی شده و از تفاوت‌ها، نابرابری‌ها و ناهمگنی های(heterogeneity)درون جامعه صرفنظر می‌شود. 

وجه دوم امنیت اجتماعی به تعامل(interaction )افراد جامعه با یکدیگر نظر دارد. در این بعد، رابطه مردم یک جامعه با دولت، نهادها(institutions )و مردم دیگر جوامع مدنظر می‌باشد.

اما بصورت اجمال می توان امنیت اجتماعی را چنین تعریف کرد: "امنیت اجتماعی توانائی جامعه برای حفظ هویت، منافع و ویژگی های اساسی خود در برابر شرایط متحول و تهدیدات و نیز توانائی ارتقای وضعیت اجتماعی به سمت ارزشها و آرمانهای جامعه است.  

امنیت، یک واقعیت متکثر و دارای ابعاد گوناگون است؛

امنیت فردی: حالتی است که در آن فرد فارغ از ترس آسیب رسیدن به جان یا مال یا آبروی خود یا از دست دادن آنها زندگی کند. در این حالت فرد احساس میکند در حریم شخصى و فردى خود داراى امنیت است.

امنیت اجتماعی: حالت اسایش همگانی از تهدیدی است که ممکن است رفتار غیرقانونی دولت یا دستگاه های فردی یا گروهی در تمامی یا بخشی از جامعه پدید آورد. در نظام حقوقی جدید، فرض بر این است که قانون، با تعریف و حدگذاری آزادی‌ها و حقوق فرد و کیفر دادن کسانی که از آن حدود پافراتر گذشته‌اند امنیت فردی و اجتماعی را پاسبانی می‌کند

امنیت ملی: حالتی است که ملتی فارغ از تهدید از دست دادن تمام یا بخشی از جمعیت، دارایی، یا خاک خود به سر برد. امروزه، کمابیش در همهٔ کشورها نوعی پلیس سیاسی یا امنیتی وجود دارد که مقصود از آن بنا بر فرض، جلوگیری از نفوذ عوامل محرک و ویرانگر و جاسوس به داخل کشور و سرکوبی کسانی که از راه‌های غیرقانونی تهدید کننده نظم سیاسی موجود به شمار می‌آیند. هرچه نظامی تمامیت‌خواه‌تر باشد قدرت پلیس سیاسی و شدت و خشونت آن در آن نظام بیشتر است. این گونه نظام‌های سیاسی که مجالی برای مخالفت علنی و قانونی نمی‌گذارند، مخالفان یا دشمنان خود را هخمواره به نام «دشمنان امنیت ملی» یا نام‌های دیگر سرکوب می‌کنند.

امنیت بین‌المللی: حالتی است که در آن قدرت‌ها در حالت تعادل و بدون دست‌یابى به قلمرو یکدیگر به سر برند و وضع موجود در خطر نیفتد. هرگاه یکی از قدرت‌ها از محدودهٔ خود پافراتر گذارد، از لحاظ قدرت (و یا قدرت‌های) مخالف، امنیت بین‌المللی «در خطر افتاده‌است».

امنیت اقتصادی: یعنى فرد و گروه بتواند در امنیت کامل به سرمایه گذارى و فعالیت اقتصادى، کشاورزى ، بازرگانى بپردازد.

امنیت فرهنگی: عبارت از ایجاد وضعیتى مطمئن، آرامبخش و خالى از هرگونه تهدید و تعرض مى باشد که انسان نسبت به دین، افکار، اخلاق، آداب و رسوم، باورها و ارزش ها، میراث فرهنگى، آثار ادبى و... تدارک دیده است

امنیت روانی: گاهی یک فرد واقعاً از جانب کسی یا چیزی تهدید نمی شود، ولی همیشه در هراس است. مثلاً برخی از شهرهای بلوچستان  به خطرناک و ناامن بودن، شهره شده اند در صورتی که واقعاً زندگی در آن مناطق چندان هم خطرناک نیست. این امنیت روانی تهدید شده است. خدشه دارشدن امنیت روانی جامعه معمولاً از سوی عوامل سخت افزاری صورت نمی گیرد. به همین خاطر حل مشکل نیز باید نرم افزاری باشد.