کنفرانس پراگ، باز هم تکرار یک کنفرانس، باز هم گفتگوهای تکراری

 

 

کنفرانس پراگ، باز هم تکرار یک کنفرانس، باز هم گفتگوهای تکراری

 پتکین آذرمهر

کنفرانس استکهلم که تمام شد، شرکت کنندگان در کنفرانس بر سر ما (و لابد بقیه ملت ایران ) منت گذاردند که عجب کوهی کنده اند. یک عده ایرانی سرشناس سیاسی را در زیر یک سقف گرد آوردند تا با یکدیگر مثلا گفتگو کنند، فارغ‌ از نتیجه و حاصلی و لابد تصورر می‌کردند که حافظه مان یاری نمی‌کند که همه این حرف‌ها را از سال ۱۹۹۶ از کنفرانس اشتوتگارت گرفته تا کنفرانس لندن در سال ۲۰۰۶ بارها و بارها شنیده ایم و فوت آبیم

معلوم هم نیست که اگر معیار برگزیدن این شرکت کنندگان در این کنفرانس‌ها چیزی جز دوستی و آشنایی و رفاقت با یکدیگر نیست پس چرا گفتگو کردن (شما بخوانید درد دل کردن) و سخنرانی کردن در زیر یک سقف برای جمعی دوست و آشنا و احیانا قوم و خویش، باید تا به این اندازه مهم جلوه داده شود؟ و اگر هم فرضا مهم باشد، دیگر چند بار؟

کنفرانس استکهلم آمد و رفت تا به زباله دان تاریخ کنفرانس‌ها بپیوندد، بی آنکه کسی متوجه نتیجه ملموسی از حاصل آن شده باشد و اپوزیسیون خارج کشور همچنان در جایگاه همیشگی خود و بی حرکت و بی ابتکار و بدون پایگاه اجتماعی به کار همیشگی خود، نوشتن مقالات خسته کننده تکراری و طولانی خود، که فقط اندکی خواننده دارد، ادامه داد و می‌دهد.

کنفرانس استکهلم که تمام شد، کنفرانس بروکسل شروع شد. معلوممان نشد که چه چیزی در استکهلم باید مورد گفتگو قرار میگرفت که نگرفت و میبایست بار دیگر در بروکسل نشست و در باره آن گفتگو کرد؟ در بروکسل هم آمدند، نشستند، گفتند، برخاستند و رفتند. جمهوری اسلامی هم به کارش ادامه داد و کماکان ادامه می‌دهد. راهپیمایی موسوم به راهپیمایی قدس مثل همیشه در شهرهای اروپا برگزار شد و مردم ایران بر صفحه تلویزیون‌های خود دیدند که جمهوری اسلامی مثل همیشه در شهرهای اروپا و از اپوزیسیون هم جز در فضای مجازی خبری نیست.

انصافا اما خود من هم فکر نمیکردم که این تورهای توریستی دور اروپا با اینهمه مخارج و هزینه و بدون هیچ‌ نتیجه ای باز هم ادامه پیدا کنند و اینبار شرکت کنندگان برای گردش و زیارت روی شهر زیبای پراگ آوار شوند. و البته باز هم همچنان همان دستاوردی که از سال۱۹۹۶ همچنان میشنویم تکرار شود: «موفقیت بزرگی حاصل شد و عده ای ایرانی با عقاید مختلف زیر یک سقف گرد هم امدند و با هم گفتگو کردند»۰

متن بعضی ازگفتگو‌ها را که میخوانیم، می‌بینیم برای مثال در کنفرانس پراگ در باره تمامیت ارضی ایران نیز گفتگو شده است. بسیار عالی ! اما این مطالب یک دهه هست که اینقدر تکرار شده که حکم تکرار مکررات را یافته است. بله دیگر همه ما میدانیم که احزاب کرد میگویند به دنبال تجزیه ایران نیستند و علاقمندند در چارچوب یک حکومت فدرالی در ایران تلاش کنند. این چه اصراری هست که برگزارکنندگان این کنفرانس‌ها این همه هزینه متحمل شوند تا دوباره این بحث‌های تکراری دوباره تکرار شوند؟

و باز بر سر ما (و لابد ملت ایران ) منت بگذارند که عده ای از سیاسیون سرشناس، که شک دارم مردم ایران اصلا حتی انگشت شماری از آنان را بشناسند با عقاید مختلف در زیر یک سقف گرد هم آمدند و با هم برای آینده ایران گفتگو کردند.

همانطور که بارها گفته ام و نوشته ام نتایج این کنفرانس‌ها از ابتدا روشن است که بی نتیجه خواهند بود. چرا که شرکت کنندگان در این کنفرانس‌ها هیچ مشروعیتی ندارند و پروسه ای برای دریافت این مشروعیت نمیتوان بوجود آورد، هنوز هیچ معیاری برای انتخاب شرکت کنندگان، جز دوستی و رفیق بازی، اتخاذ نشده و اکثر شرکت کنندگان در کنفرانس‌ها یادداشت نویس و مقاله نویس هستند و جز مقاله نوشتن و ایراد سخنرانی در اینجا و آنجا، کار دیگری بلد نیستند.

اما واقعا اینهمه هزینه برای ارائه چند مقاله و ایراد چند سخنرانی؟ هزینه این نشست‌ها که توسط گروه‌های دیگر در شهرهایی به جز بروکسل و استکهلم و پراگ هم انجام شده وشامل مخارج سفر، خورد و خوراک، اجاره سالن، هزینه اقامت و ….. باید از مرز نیم ملیون دلار عبور کرده باشد و نتیجه حاصله؟ یک صفر بزرگ۰

و سئوال اساسی این است که آیا هیچ کار دیگری با این همه پول نمیشد انجام داد؟ ما از جمهوری اسلامی انتقاد می‌کنیم که چرا اینهمه ثروت ملی را خرج کارهایی می‌کند که برای مردم کوچکترین صرفه اقتصادی ندارد و داد میزنیم که جمهوری اسلامی با ارجحیت‌های غلطش توانایی راه حل مشکلات کنونی را ندارد و آنوقت کسانی که ادعای اپوزیسیون بودن دارند و میخواهند آلترناتیو بشوند، در مقیاسی کوچک تر، دقیقا به همان شکل عمل می‌کنند.

پس بیخود نیست که مردم نه تا به حالا جذب این اپوزیسیون ساخته شده از سوی رسانه‌های سیاسی شده‌اند و نه آنرا به‌عنوان آلترنایتو می‌توانند قبول کنند.