ابراهیم حسین بر
جنبش سبز محصول ناآرامی ها و تحولات پس از انتخابات 88 در ایران بود، هرچند جنبش سبز در آغاز یک حرکت داخلی و بر مبنای سیاست منتقدانۀ اصلاح طلبان شکل گرفت، اما هرچه زمان بیشتری سپری شد، انشعابات متعدد از جنبش سبز و نامتجانس با یکدیگر، عمر این حرکت را بتدریج کوتاه تر نمود، ضعیف تر و بی رمق تر شد و موجب ریزش و استحالۀ عمده نیروها و اقشار حامی و یا همسو با این جریان گردید.
نتایج یک نظرسنجی که بر روی سایت "جرس" قرار گرفته است، حاکی از بن بستی تلخ و غیرمنتظره برای بانیان و حامیان جنبش سبز است.
بنحوی که سایت مذکور پیش دستی نموده و آن را از صفحۀ اصلی سایت برداشته است. در نظرسنجی با عنوان "چشم‌انداز جنبش سبز را در غلبه بر استبداد چگونه ارزیابی می کنید؟" ، بیشترین تعداد نظردهندگان که 35 درصد آنان را شامل می شوند، به گزینۀ "توفیق نخواهد یافت" رای داده اند.
البته در ادامه خواهیم گفت که چرا نتایج مذکور برای منتقدین این جریان کاملا قابل انتظار بود.
مخالفان جنبش سبز که هم اکنون این حرکت را تهی از هرگونه مقبولیت و مشروعیت سیاسی در نزد مردم و جریانهای داخل و خارج از کشور، ارزیابی می کنند، اغلب نگاهی محقرانه به گروه های سبز دارند. استدلال آنها اینگونه بیان می شود که جنبش سبز همچون سایر اسلاف خویش مانند اصلاح طلبان نگاهش به مخالفین نگاهی سلبی بوده و هرگاه در مقابل سوال پیچیده مخالفین قرار می گیرند یا در اثر رویدادی دردناک مجبور به اظهار نظر می شوند، به تحلیل مفهوم حقوق شهروندی و سفسطه بافی های کهنۀ فلسفی- سیاسی پناه می برند.
بسیاری از فعالان قومی و ناسیونالیست های جدایی طلب، در ابتدا انتظار حضور فعالانه در جنبش سبز و همراهی با شعارهای این جریان را داشتند، اما بمحض آنکه با بی اعتنایی و تامگرایی سبزها مواجه شدند، برخوردی پرخاشگرانه را در پیش گرفتنه و به شیوه های انحصاری و حذفی نگری آنان معترض شدند.
در واقع این تنها حدود 8 هزار نظردهنده در سایت جرس نیستند که نگاه مثبتی به عملکرد جنبش سبز ندارند، بلکه در ابعاد وسیع تر، بسیاری از عموم و خاصاً فعالان سیاسی و مدنی به ادعاها و اظهارات سبزها وقعی ننهاده و امیدی به احیای اصلاح طلبان نمی بینند، از همین روست که در اکثر نحله های سیاسی اپوزیسیون خارج از کشور، یکی از شروط پیوستن به این گروه ها "ابراز برائت از اصلاح طلبان و جنبش سبزی ها" بیان می شود.
همیت خصومت آفرینی جنبش سبزی ها موجب شد تا اکثر گروه های سیاسی آنها را از خود طرد کنند و اهمیتی برای واکنش های گاه به گاهشان قائل نشوند، حتی گروهی مانند سکولارهای سبز که همسو با خواسته های جریان سبز ایجاد شد، ناگاه وادار به تغییر موضع گردید و سیاست های جنبش سبز را فاقد ارزش و نافی خواسته ها و نیازهای اپوزیسیون دانست. اما این تغییر رویه سایر انشعابات اپوزیسیون را قاتع نکرد، آنها همچنان سکولارهای سبز را متهم به روابط پنهانی با اصلاح طلبان و سبزها می کنند. این گروه ها، اقدامات و سیاست سکولارهای سبز را "دفاع خجولانه" از جمهوری اسلامی و جنبش سبزی ها می دانند.
فضای رسانه و اینترنت مملو است از انتقادات تند و پرحجمی که نثار جنبش سبز و دوستان نزدیکشان سکولارهای سبز می شود. یکی از مخالفین سعی نموده اینچنین به آنها پاسخ دهد؛
ماجرا از این قرار است. جریانی به نام "سکولارهای سبز ایران" شکل گرفته است. اینها پشتیبانی خود از خواست "انتخابات آزاد" را که هم از طرف اپوزیسیون راست آلترناتیو ساز طرح شده و هم از طرف رهبران جنبش سبز اسلامی، با استفاده از لغت انحلال توجیه کرده اند و وجدانشان هم آسوده است!
اینها متوهم نیستند. می خواهند متوهم بکنند. قصدشان مشوب کردن اذهان مردم است. دارند پرپر می زنند که با مرتجعین آلترناتیو ساز هم کاسه شوند و از لفت و لیس آنها بی نصیب نمانند، در عین حال رویشان نمی شود در روز روشن اعلام کنند که با اصلاح طلبان رژیمی هم آواز شده اند، پس از آنجا که اکثرشان مدرک دکترا دارند، یک لغت جدید اختراع کرده اند. خیال کرده اند که مردم هالو هستند؛ خیال کرده اند ما پشت کلمات و بین خطوط را بلد نیستیم بخوانیم؛ خیال کرده اند که مردم و کمونیست های کارگری در مقابل این بیانیه "هوشمندانه" و مردرندانه خام می شوند. خیال کرده اند!
با این اوضاع چندان هم غیرقابل پیش بینی نیست اگر سبزها در یک نظرسنجی مورد تحقیر رأی دهندگان قرار گیرند.
