اربابی اربابی نکنیم. مزاحم پشنگ نشویم ، بگذاریم جدگال برای آخرتش

  اربابی اربابی نکنیم. مزاحم پشنگ نشویم ، بگذاریم جدگال برای آخرتش کار کند

یاسر کرد: خیلی مواقع با خیلی از افراد که هم صحبت باشید ، وقتی بحث توسعه نیافتگی ، فقر و بیکاری که به میان می آید ، شروع می کنند به زمین و زمان تاختن . از نماینده ها می گویند که نمی توانند و نتوانسته اند کاری برای استان انجام دهند ، از دولت می نالند و...... چندی قبل مطلبی نوشتم تحت عنوان : «دلخوش کنک هایی بنام نمایندگان مجلس» که بدلایلی حذفش کردم ، اما همیشه اعتقاد دارم : « آنقدر مسائل و معضلات استان ما زیاد هستند که حتی اگر ما نمایندگان قدر و توانمندی هم می داشتیم ، باز این نمایندگان نمی توانستند به تنهایی بر مشکلات استان غلبه کنند » اصلا" مشکلات آنقدر زیاد است که دولتها باز به تنهایی نمی توانند از پس این همه « مساله » و « مشکل » بر بیایند!! پس اینقدر اربابی ، اربابی و پشنگ پشنگ نکنیم . اینقدر وقت و پولمان را صرف بالا رفتن از پله های فرمانداری و استانداری نکنیم!!!نه اینکه نمی خواهند ، می خواهند ، توسعه و پیشرفت و آبادانی برای همه لذت بخش و زیباست. اما حجم مشکلات زیاد است.

خیلی موقع ها وقتی هوس رفتن به « بهشت » به سرمان می زند در هر کوچه ایی چندین مسجد می زنیم وقتی به مناره های مسجد نگاه می کنیم ، لذتی عجیب ما را فرا می گیرد . پیش خودمان فکر می کنیم وای به همین سادگی «بهشتی » شدیم !! در همین زمان به زمین و زمان می تازیم که امنیت نیست ، مجبوریم چندین قفل بر در مسجد بزنیم تا دزدان که بیکاران محله مان هستند به مسجد ، مکانی برای بهشتی شدن ما دستبرد نزنند!!! مولوی بلخی کجایی؟!! وقتی سرودی : ای قوم به حج رفته کجایید کجایید؟ /کعبه همینجاست بیایید بیایید. یعنی بدست آوردن بهشت فقط با « اسراف» در ساختن مسجد امکان پذیر است و راهی دیگر وجود ندارد؟ اگر مرده های ما در شهر بو گرفتند و یا اصلا" خود ما مردیم و یک سردخانه خوب در شهر نبود که بوی تعفن ما را تا پیش از رسیدن به بهشت کنترل کند ! آیا ساختن سردخانه امر خیری نیست؟ یا وقتی آنقدر داریم که هر روز صبح به صبح فقط برنجی را که دور می ریزیم، حسرت به دل هر بینوایی می زند آن موقع زورمان می گیرد کولری را برای سردی مدرسه بچه هایمان خیرات کنیم. بگذریم که حرفها زیادند و دردها بیشمار!!

امروز با کارآفرین و سرمایه گزاری مازندرانی صحبت می کردم .او خیلی استان ما را خوب دیده بود. بعضی وقتها ما آنقدر در درون فرهنگ خودمان بودیم و در جا زدیم و از پیشرفتهای فرهنگی دیگران بی خبریم ، که همه چیزمان را بهترین می دانیم . اگر از پوششمان سخن به عمل بیاید ، شروع می کنیم به تعریف کردن از خود. اگر ایرادی از برخی عناصر و مجموعه های فرهنگی مان گرفته شود ، سریع گارد حمله را گرفته و بر همه میتازیم. این کارآفرین که ثروت ما را دیده بود و با رندی اقتصادی که داشت ، آمده بود تا کاری که خود ما باید انجام دهیم و بدلیل بی دانشی و بی سوادی انجام نداده بودیم را انجام دهد. این کارآفرین حرفهای حقی می زد که واقعا" ازخجالت آب می شدم.چه بگویم از اینهمه فقر و بی خبری فرهنگی .

سخن به درازا کشید و از مسیر بحث اصلی دور ماندیم. تیتر زده بودم که بعضی مواقع برخی کارهای کوچکند که که می توانند تاثیری بزرگ داشته باشند. مهمان و سرمایه گزار «مازنی» ما می گفت: « در شهر ما آمدیم در حاشیه پارکینگ ها با رایزنی با اداره راه و گرفتن مجوز سایه بانهایی همراه با یک توالت زدیم . می گفت این کار را در چند نقطه با کمک یک «خیّر» انجام دادیم و جالب است که با این کار خیلی از کشاورزان و بومی ها بخش زیادی از محصولات تولیدی شان را در این مناطق میفروشند. کار کوچک بود و تاثیری زیادی گذاشت. چند سالی هست که من در جلسات مختلف توسعه اشتغال و سرمایه گزاری شرکت می کنم ما برای کارهای بزرگ هدف می ریزیم اما دریغ از فاییده ای کوچک.

اربابی اربابی نکنیم. مزاحم پشنگ نشویم ، بگذاریم جدگال برای آخرتش کار کند ، ما خودمان دست بکار شویم و خودمان برای بهتر شدن امورات مردمان برنامه ریزی کنیم. بهشت ، در لبخند رضایتی است که بر لبان جوانی می نشیند که شب ، زن و بچه اش را سیر خورانده است؛ بهشت، جست و خیز کودکی است که در کلاسی استاندارد درس می خواند ، بهشت ، توانمندی و مهارتهای زنی است که بار و کوشش اش عفت و حیایش راحفظ کرده است. خیرین عزیز بهقول مولوی بلخی همسایه ات را دریاب . بهشت در همین نزدیکی هاست بر روی همین زمین. نمی خواهد که ما در تصورمان اگر میلیاردی داشته باشیم کار برای مردمان را شروع کنیم هرکس می تواند به نوعی و لا کارهای کوچکی کمک کند به توسعه و پیشرفت استان.