پای این فرزند لوس و تخس را ببرید تا مناقشه اتمی به پایان برسد

با انتشار یادداشتی در جرس؛

یوسفی اشکوری: پای این فرزند لوس و تخس را ببرید تا مناقشه اتمی به پایان برسد

«حضور پررنگ اسرائیل در پرونده هسته ای ایران و تحریکات و اخلال گری های پیدا و پنهان آن در این زمینه، مانع بزرگی بر سر راه حل مشکل است. اما کسی می تواند به این نورچشمی غرب بگوید بالای چشمش ابروست؟»

به گزارش سرویس سیاسی جام نیوز، "حسین یوسفی اشکوری" دگراندیش مقیم خارج از کشور که پس از شرکت در کنفرانس ننگین برلین برای عموم شناخته شد، دوشنبه هشتم خرداد (May.28) در یاداشتی که در سایت "جرس" منتشر شد، نوشت: «این روزها همه جا صحبت از مذاکرات اتمی و هسته ای ایران و غربی ها است اما در این میان، چیزی که برای من -و فکر می کنم برای بسیاری دیگر- بسیار آزاردهنده است، مواضع اسرائیل و اصولا طرح افکار و سیاست های دولتمردان زورگو و بی مسؤولیت این کشور جعلی در خاورمیانه است.

می بینیم که در همه جا سخن از اسرائیل و سیاست های این کشور در ارتباط با ایران و برنامه اتمی ایران است. بیش از ایران و آمریکا و غرب؛ چرا و به چه دلیل؟ اصولا اسرائیل در این میان چه کاره است؟ و چرا باید همه جا از مسؤولان این کشور حرف بزنند و همه گوش ها و چشم ها متوجه مقامات این کشور باشد؟ چرا حرف های دولتمردان اسرائیلی این قدر مهم و تعیین کننده می نماید؟ مثلا این سخن دیری است که بر سر هر بازاری هست که: اسرائیل به ایران حمله می کند، حمله نمی کند...!»
اشکوری اضافه کرد: «واقعیت این است که سیاست های اتمی ایران هرچه باشد با آژانس و نهادهای بین المللی مانند سازمان ملل و در سطحی با کشورهای اروپایی و آمریکا -که عملا بر نهادهای بین اللملی چیره اند و به هرحال طرف اصلی منازعه هستند- ارتباط دارد و این نیز واقعیت است که در این میان به طور رسمی و قانونی اسرائیل محلی از اعراب ندارد و در واقع در این منازعه، این دولت نه تنها کاره ای نیست بلکه هیچ کاره است و موضوع اساسا و قانونا ربطی با این رژیم ندارد. اما جالب است و قابل تأمل که اسرائیل عملا در تصمیم گیری های دولت های قدرتمند جهانی و از جمله در سطح رسانه ها همه کاره است و در نهایت همه راه ها به تل آویو ختم می شود.»
وی درانتقاد از مداخله جویی های رژیم صهیونیستی در امور داخلی دیگر کشورها خاطرنشان کرد: «چرا اسرائیل در همه امور دخالت می کند؟ به نظر می رسد که یک پاسخ روشن دارد و آن اینکه: اسرائیل نورچشمی و فرزند لوس و نُنُر و در عین حال تُخس آمریکا و اروپاست و باید حریم آن را حفظ و در واقع تضمین کرد، نباید به او آسیبی برسد. چه می گویم؟ حتی نباید آزرده شود! کسی مجاز نیست که بگوید بالای چشمش ابروست! حالا چرا این دولت بی بنیاد در طول شصت سال به چنین مقام بی سابقه ای رسیده و چنین جایگاهی یافته، خود داستان دیگری است و همه از آن آگاهند.»
اشکوری با اشاره به بهانه های واهی اسرائیل برای مداخله در امور ایران و اتهام پراکنی های مقامات این رژیم جنایتکار علیه فعالیت های هسته ای صلح آمیز کشورمان، ادامه داد: «اگر داشتن بمب اتمی ایران برای منطقه و صلح جهانی خطرناک است، رژیم تهران که بالفعل از چنین امکانی برخوردار نیست و بنا به اعتراف تمام دولت ها و از جمله مقامات خود اسرائیل، به این زودی ها نیز امکان دستیابی به چنین ابزاری وجود ندارد. اما رژیم حاکم بر اسرائیل دیری است که از چنین ابزارهایی بهره دارد و گویا بیش از 250 بمب اتم در اختیار دارد؛ در این حالت کدام رژیم بالفعل از امکان تهاجم نظامی به دشمنان توهمی و یا واقعی اش برخوردار است؟ ایران یا اسرائیل؟ افزون بر آن، اسرائیل عضو آژانس نیست و هیچ قانون و قاعده جهانی را بر نمی تابد و تن به هیچ گونه نظارت بین المللی نمی دهد اما ایران حداقل عضو رسمی ان.پی.تی/NPT و پیوسته تحت نظارت نهادهای ذیربط بین المللی است. راستی در عالم واقع کدام خطرناک ترند؟ سخن این است که اسرائیلی که در سیاست جهانی و منطقه ای، یک دیکتاتوری تمام عیار است و تمام قطعنامه های سازمان ملل را به سخره می گیرد و هیچ نظارتی را قبول نمی کند و در عمل نیز این همه تجاوز در حق اعراب و به ویژه ملت مظلوم فلسطین روا می دارد، در استفاده از سلاح های اتمی خطرناک تر است یا ایران که اگر هم بخواهد، عملا از چنین امکانی برخوردار نیست؟! اسرائیل نشان داده که در عمل از هیچ جنایت و تجاوزی ابا ندارد و چون مطمئن است که مورد هیچ مؤاخذه ای قرار نمی گیرد، دستش در عمل برای هر نوع اقدامی نیز باز است. چنین موقعیت استثنایی موجب شده که اسرائیل سیاست گزار اصلی منازعات سیاسی خاورمیانه باشد و گویا قرار است تمام دولت ها و قدرت های جهانی و منطقه ای سیاست خود را با سیاست این کشور کوچک اما بانفوذ و نورچشمی سازگار کنند.»
یوسفی اشکوری ضمن مخاطب قرار دادن دولت های غربی حامی رژیم صهیونیستی افزود: «در هر حال می پرسم: انصاف دهیم، اگر یکی از مقامات ایران حتی یک بار به طور جدی و به صراحت مقامات رسمی و نظامی اسرائیل، این کشور را به حمله نظامی تهدید کرده بود، چه اتفاق می افتاد؟ اگر قراراست امنیت اسرائیل تأمین شود چرا نباید امنیت ایران و هر کشور دیگری تأمین باشد؟ اگر اسرائیل می تواند برای حفظ امنیت خود به طور مخفی و غیرقانونی هرچه می خواهد و می تواند سلاح خطرناک انبار کند، چرا ایران و مصر و ترکیه و... نتوانند؟ آیا کسی هست به این پرسش و مانند آن پاسخ دهد؟ شگفت دنیایی است دنیای پر تبعیض ما!»
وی در پایان یادآور شد: «فکر می کنم موضوع معضل هسته ای ایران فقط موضوع درجه اول دولت راستگرای افراطی کنونی اسرائیل است و این دولت به انگیزه های خاص سیاسی و امتیاز گرفتن هر چه بیشتر از هم پیمانانش بر آن دامن می زند نه معضل درجه اول اروپا و آمریکا؛ و از این رو، اگر پای اسرائیل -که به طور قانونی و رسمی با ماجرای هسته ای ایران و مناقشه بین المللی آن هیچ ربطی ندارد- از این ماجرا بریده شود، اختلافات تهران و اروپا ساده تر حل خواهد شد. چه معنی دارد که نماینده ویژه دولت آمریکا پس از اجلاس بغداد یکسره به اسرائیل می رود تا با مقامات آن کشور دیدار کند؟ حضور پررنگ اسرائیل در پرونده هسته ای ایران و تحریکات و اخلال گری های پیدا و پنهان آن در این زمینه، مانع بزرگی بر سر راه حل مشکل است. اما کسی می تواند به این نورچشمی غرب بگوید بالای چشمش ابروست؟»