به گزارش،سرزمینم بلوچستان کیهان در ستون ویژهای خود نوشت :
مردیم از احساس خوشبختی! صدای آمریکا را تعطیل کنید!
شبکه بالاترین خواستار تعطیلی تلویزیون فارسی VOA به خاطر کیفیت مبتذل آن شد.
این شبکه در شکوائیه ای به قلم یکی از عناصر اپوزیسیون فراری - و البته با نام مستعار- نوشت: تا 4 سال پیش که به خارج آمده ام VOA را نگاه می کردم اما بعد از آن تلویزیون صدای آمریکا را نگاه نمی کنم. دورادور سرنوشت صدای آمریکا را در میان اخبار رصد می کردم و بویژه بعد از ریاست جمهوری اوباما و در دو سال اخیر می دانستم که این تلویزیون دچار دگرگونی های آشفته و گوناگونی شده که بنظرم می رسید در حال تلاش برای تبدیل شدن به رسانه ای مستقل تر و غیر اپوزیسیونی تر است.
اما کماکان رغبتی به تماشای آن نداشتم و ندارم. تا اینکه پریشب و از روی تبلیغ بالاترین رفتم و برنامه افق سیامک دهقانپور را دیدم. باید اعتراف کنم که آنچه که دیدم فقط بد نبود بلکه به جرات می شود گفت فاجعه بود. میهمانان کارشناس شرکت کننده در ویدیوکنفرانس مجتبی واحدی در واشنگتن، بابک داد در پاریس و [...] در تهران بودند.
این ضدانقلاب لندن نشین می افزاید: بعد از حدود نیم ساعت تا 40 دقیقه ای که با خودخوری و عصبانیت توانستم برنامه را تحمل کنم نوعی احساس بدبختی و درماندگی برای خودم، تاسف برای آمریکا و پول هایی که خرج می کند، حسرت برای سه کارشناسی که هر چه که با خود آورده بودند توشه کارشناسی شان جزوش نبود و نوعی غصه عمیق برای آنها که قرار بود مخاطب این تلویزیون و این کارشناسان باشند کردم. خلاصه برنامه این بود که در شروع و ادامه و پایان برنامه نه کارشناسان عزیز خودشان می دانستند که چه گفته اند. نه مجری می دانست که هر کدام از آقایان چه نظر و تحلیل مشخصی برای موضوع مشخص برنامه داده اند. نه هیچ کدام از کارشناسان سه گانه می دانستند که آن دو رفیق و هم پانل شان چه گفته است. و لابد باید انتظار داشتم و داشتند که مردمان مخاطب فهمیده باشند که این آقایان چه دری سفته اند! لذا بر آن شدم که در اینجا ثبت کنم که من گفتم که «محض رضای خدا VOA را تعطیل کنید».
حمله ماه های اخیر برخی طیف های اپوزیسیون به صدای آمریکا و بی کفایت توصیف کردن آن در حالی است که انواع رسانه های بیگانه منطبق با حجم و کیفیت فعالیت های محافل اپوزیسیون فعال می شوند یا دچار رکود می گردند. به عبارت دیگر حملات اخیر اپوزیسیون به VOA و شبکه های مشابه نوعی فرار به جلو برای توبیخ نشدن و مورد ملامت قرار نگرفتن است.